Ταβέρνα "Σώρρας"

Έφυγε από τη ζωή ο Χρήστος Σώρρας, ιδιοκτήτης της περίφημης ομώνυμης ταβέρνας, που βρισκόταν στην Οβρυά επί της οδού Ντεβέ, λίγο πιο πάνω από το σχολείο μας, και λειτούργησε για πάνω από 20 χρόνια. Στους πελάτες της συγκατελέγονταν επώνυμοι Πατρινοί, πολιτικοί και καλλιτέχνες.

Αντιγράφουμε από το Λεύκωμα "Ιστορίες Εστίασης στην Πάτρα του 20ου αιώνα" της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου από τις εκδόσεις "Το δόντι", απ΄ όπου και οι φωτογραφίες.

"Η ταβέρνα που έδωσε στίγμα στην περιοχή της Άνω Οβρυάς και λειτούργησε ως γαστρονομική πυξίδα, για τους οδοιπόρους της Κυριακής, άνοιξε το 1970 από ένα εντελώς τυχαίο γεγονός και την αμαρτωλή συμμετοχή της όσφρησης. 

 Όλα ξεκίνησαν μια μέρα που η Σοφία Σώρρα «αρωμάτιζε» τη γειτονιά, ψήνοντας...αρνάκι στο φούρνο για την οικογένειά της, στο καφενείο- μπακάλικο που διατηρούσε με το σύζυγό της στο ισόγειο του σπιτιού τους. «Εκείνη τη μέρα πήγαιναν εκδρομή στα Καλάβρυτα ο Ανδρέας Αλεξόπουλος που είχε τα ηλεκτρικά στην Κορίνθου μαζί με την παρέα του και σταμάτησαν για ουζάκι καθώς το Πάτρα -Οβρυά ήτανε τότε κανoνικό ταξίδι», περιγράφει η Γιώτα Σώρρα. «Τον κέρασε η μάνα μου μεζέ με ντομάτα, τυράκι, αγγουράκι, αλλά τον πήρε η μυρωδιά από το ψητό και της λέει “ δεν μου βάζεις και μένα λίγες πατατούλες;" Την άλλη Κυριακή πάλι τα ίδια. Ώσπου κάποια στιγμή, “μπορείς να μας έχεις έναν κόκκορα μακαρονάδα να έρθουμε δέκα άτομα να φάμε;" τη ρωτάει. "Να σας το ετοιμάσω αλλά εμείς δεν έχουμε σερβίτσια για τόσα άτομα" του λέει. "Μη σε νοιάζει" της απαντάει, “θα τα φέρουμε όλα εμείς”.

Και έτσι, έγινε η αρχή. «Κάθε Κυριακή ερχόταν μια παρέα επιφανών Πατρινών, ο Χαρίλαος Παναδρεόπουλος, η Μαρία Μπονέλλη, ο Σπύρος Ιωάννου, ο Διονύσης Μελιγκώνης, ο Νίκος Σωτηράκης, ο Διονύσης Αργυρόπουλος, ο Σαλαμαλίκης, ο Μακρυστάθης, ο Γελάσιος, ο Τζαμαλούκας, ο Τραβασάρος και σερβίρονταν στο καφενείο. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι παρότρυναν τους γονείς μου να ανοίξουν εστιατόριο».

Τα φαγητά τα έκανε όλα η εξαιρετική μαγείρισσα Σοφία Σώρρα, η οποία εξακολουθούσε να μαγειρεύει κατ΄ αποκλειστικότητα καθόλη τη διάρκεια της λειτουργίας του μαγαζιού.

«Και ταυτόχρονα μάζευε χόρτα, ζύμωνε, έψηνε σε ξυλόφουρνο, καλλιεργούσε και μάζευε τα λαχανικά και τα ζαρζαβατικά. Ο πατέρας μου, ο Χρήστος, πήρε όλη τη διαχείριση στα χέρια του και κατέφερε και το έκανε μαγαζί, ενώ έφτιαχνε και εξαιρετικό κρασί από τα αμπέλια μας».

Η ταβέρνα έγινε γρήγορα γνωστή με αποτέλεσμα να προκύψει θέμα χωρητικότητας.

«Είχαμε και άλλο ένα οικόπεδο λίγο πιο κάτω επί της οδού Δημοκρατίας. Το 1980, μετακομίσαμε εκεί».

Το νέο μαγαζί διακόσμησε ο Μάγκλερ.

«Έμεινε περί τους 6 μήνες στο σπίτι μας έβαλε και πολύ προσωπική δουλειά. Το μαγαζί ήταν διακοσμημένο με χειροποίητα πήλινα, κανάτες για το κρασί και χαρτοπετσετιέρες. Φεύγοντας οι πελάτες ζητούσαν να τα πάρουν μαζί τους ως δώρο. Έτσι, σε πάρα πολλά Πατρινά σπίτια, υπάρχουν κανάτες που γράφουν πάνω ταβέρνα Σώρρας και το τηλέφωνο 521046.»

Στο νέο μαγαζί άρχισαν να μακραίνουν οι ουρές που σχημάτιζαν οι πελάτες. Πολλοί δε εξ αυτών είχαν αναπτύξει φιλικές σχέσεις με τους ιδιοκτήτες και οι κόρες τους Γιώτα, Μαρία και Σωτηρία είχαν και τα… τυχερά τους.

«Ο Μέντης μας έφερνε κοσμήματα, η Μπονέλη που δούλευε στην Πειραϊκή μας έφτιαχνε φούστες, ποδιές και φουστάνια, η Μελιγγώνη με τη Λουάνα, με έπαιρνε μοντέλο για τις σχολικές ποδιές, τις έραβε στα μέτρα μου και φυσικά είχα πάντα δώρο την ποδιά...»

Κάθε Κυριακή βράδυ, όταν το μαγαζί είχε ρεπό η οικογένεια πήγαινε για φαγητό στα άλλα εστιατόρια, τον Κούκο, το Διάκο, κ.α.

«Υπήρχε άμιλλα και αλληλοϋποστήριξη»

Η Γιώτα Σώρρα που δούλεψε από παιδί ως γκαρσόνι θυμάται ακόμη το μενού.

«Αρνάκι στο φούρνο με πατάτες, μοσχάρι στο φούρνο με πατάτες, κατσίκι λαδορίγανη, αρνάκι φρικασέ, της ώρας, χοιρινή μοσχαρίσια, μπιφτέκι, φιλέτο. Και για ορεκτικά λαχανόπιτα, τυρόπιτα, γαρδούμπα, συκωτάκι λαδορίγανη, λαχανοντολμάδες"

Βοηθός και η γιαγιά Μαρία, που ξυπνούσε αξημέρωτα. «Μάζευε τα τραπεζομάντηλα από τα τραπέζια για να πάνε για πλύσιμο. Της άρεσε να βρίσκει μπουρμπουάρ την ώρα που τα τίναζε. Πήγαινε λοιπόν ο πατέρας μου και της έκρυβε κέρματα για να χαίρεται».

Το μαγαζί έκλεισε το 1991. Οι γονείς ήταν απόλυτοι στο ενδεχόμενο συνέχειας από της κόρες. «Το μαγαζί είναι σκλαβιά» λέγανε. Οι ίδιοι που το λειτούργησαν έριξαν και τους τίτλους του τέλους.