Πάμε για σφαράγγια;

Η επιστημονική ονομασία του Asparagus Acutifolius. Η κοινή του ονομασία είναι αγριοσπαράγγι, βλαστάρι, κουτσαγρέλι ή σπαράγγι. Στην περιοχή μας περισσότερο συνηθισμένη είναι η ονομασία σφαράγγι.

Στα προάστια της Πάτρας (όπως η Οβρυά), πριν την οικιστική έκρηξη των προηγούμενων δεκαετιών, πολύς κόσμος αναζητούσε σφαράγγια σε χωράφια με ελαιόδεντρα, σε θαμνώνες, σε φράχτες και αλλού. Το μάζεμα τους ήταν η αγαπημένη ανοιξιάτικη συνήθεια των παιδιών. Στις μέρες μας πολλοί λιγότεροι είναι εκείνοι που τα αναζητούν στις εξοχές. Είναι πολύ εύγευστο στο τηγάνι σκέτο ή με ομελέτα ή ψητό στα κάρβουνα.   

  

Πληροφορίες για το σπαράγγι:

Ήταν γνωστό στην αρχαία Αίγυπτο καθώς έχουν βρεθεί τοιχογραφίες στις... πυραμίδες όπου πιστεύεται ότι χρονολογούνται γύρω στο 5000 π.χ. Στην Μικρά Ασία πιστεύεται ότι καλλιεργήθηκε 2000 χρόνια πριν από την εποχή των Ρωμαίων, ήταν γνωστό φάρμακο για τον οδοντόπονο, καρδιοπάθεια, νύγματα εντόμων και άλλες περιπτώσεις. Από τη Μεσόγειο διαδόθηκε στη Βόρεια Ευρώπη και από εκεί στη Βόρεια Αμερική. Στη Βόρεια Ευρώπη διαδόθηκε η παραγωγή λευκών σπαραγγιών, ενώ στη Βόρεια Αμερική η καλλιέργεια πράσινου σπαραγγιού.

Είναι πολυετές δίοικο, μονοκότυλο, αναρριχώμενο ή χαμηλό θαμνώδες φυτό με ύψος που μπορεί να φτάσει και τα 2,5 μέτρα. Έχει μακρύς φυλλοφόρους σκούρο πράσινους, μαυριδερούς, τρυφερούς βλαστούς με λεπτά φύλλα σαν βελόνες που βγαίνουν απευθείας από το χώμα.

Έχει πράσινο-κιτρινωπά, αρωματικά άνθη και μικρούς καρπούς μελανού χρώματος σαν μούρα.

Στην Ελλάδα εμφανίζεται σε όλη τη χώρα ως άγριο, αυτοφυές φυτό σε άγονες τοποθεσίες, σε μέρη με πουρνάρια, σε δάση κωνοφόρων, σε ξέφωτα δασών, σε θαμνώνες και σε καλλιεργούμενα εδάφη.

Συλλέγονται τα βλαστάρια από το Φεβρουάριο μέχρι το Μάιο, όταν είναι τρυφερά και αποκτήσουν το επιθυμητό μέγεθος 10-15 εκατοστά. Για θεραπευτικούς σκοπούς συλλέγεται και η ρίζα.

Συστατικά:

Τα βλαστάρια περιέχουν βιταμίνες Α, Β1, Β2, C, E, καροτένιο, μαγνήσιο, φώσφορο, ασβέστιο, σίδηρο, νάτριο, κάλιο, ψευδάργυρο, φολλικό οξύ, νιασίνη, ρητίνες, ταννίνες, στεροειδεί σαπωνίνες, γλυκοζίτες, ασπαραγίνη, αργινίνη, τυροσίνη, φλαβονοειδή.

Τα οργανοθειούχα συστατικά που περιέχει είναι υπεύθυνα για τη χαρακτηριστική οσμή στα ούρα μετά την κατανάλωση τους.

Θεραπευτικές ιδιότητες:

Γρήγορα εκτιμήθηκε η αξία του για τις διάφορες φαρμακευτικές, διαιτητικές και ιδιαίτερα διουρητικές, καθαρτικές και αποτοξινωτικές ιδιότητες.

Οι αντιοξειδωτικές ουσίες που περιέχει εξουδετερώνουν αποτελεσματικά τις ελεύθερες ρίζες έχοντας ισχυρή αντικαρκινική δράση.

Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία των προβλημάτων της ουροδόχου κύστης και των νεφρών, επίσης για την αρθρίτιδα, ηπατική και νεφρική ανεπάρκεια, τους ρευματισμούς και την ποδάγρα. Έχει την ιδιότητα να ρυθμίζει τους παλμούς της καρδιάς.

Η ρίζα του θεωρείται διουρητική, καθαρτική, προκαλεί εφίδρωση, συνίστανται για την αρθρίτιδα, την υδρωπικία, τους ρευματισμούς, τη μείωση της αρτηριακής πίεσης, βοηθά στη μετατροπή των πρωτεϊνών σε αμινοξέα και στις πέτρες στα νεφρά.